Krokodillentranen | Mensen zijn meer waard
Bij alle geweld wordt steevast richting jongeren en allochtonen gekeken. Opvallende en makkelijke prooien, mensen met weinig inspraak en macht. In aanvoelen en waarneming versmelten 'allochtoon' en 'misdadiger'. Wat er haaks op staat, allochtone slachtoffers en blanke daders, wordt weggemoffeld. De Turkse man die 'per ongeluk' door een politieagent in de rug werd doodgeschoten kreeg maar een fractie van de aandacht die de blanke man kreeg die 'per ongeluk' door gekleurde jongeren werd doodgeslagen.
Op weg naar werk en winkel schuifelen we ontsteld en hoofdschuddend voorbij aan bloemen en knuffeldieren die andere machtelozen hebben achtergelaten op de plaatsen van het onheil. Sommigen zweren dure eden voor de camera: nu zullen we voor 'de goei' stemmen!
Wit en stil marcheren we. Geef ons, dirigeert de premier, een duidelijk signaal! In het avondjournaal prijst hij onze moed, terwijl we eigenlijk bang zijn en in onze radeloosheid het licht op groen hebben gezet voor wat de premier al in gedachten had: meer repressie, ook al haalt die op lange termijn niets uit.
Maar de lange termijn, wie ligt daar nog wakker van? De overheid alvast niet. Terwijl ze de pensioenfondsen inpikt die decennialang op de rug van werknemers werden gevormd, verkondigt ze dat de vergrijzing onbetaalbaar wordt en spoort de alweer bang gemaakte burgers aan tot pensioensparen, met als lokaas belastingvoordeel op korte termijn. Streng aanpakken die normvervaging bij jongeren en allochtonen, terwijl men ondertussen het slechte voorbeeld geeft. Maar het moet gezegd, het gaat om consequente perversiteit, brave producenten en consumenten mogen mee profiteren. Amnestie voor zwart geld, dit jaar alleen vluchtige belastingcontrole.
Blijde boodschappen die kritiekloos worden verspreid door de media. Eén op tien bedrijven dient geen belastingaangifte in, de forfaitaire belasting op een (verondersteld) minimuminkomen van 9500 euro is een stuk voordeliger. Ook de voormalige Brusselse minister-president Daniël Ducarme (MR) vult geen aangifte meer in. Vorig jaar beliepen zijn achterstallige belasting, interesten en boetes een slordige 265.000 euro. Geen nood, een beetje politicus kent de weg; zich beroepend op een Regentbesluit uit 1831 moest Ducarme heel wat minder afdokken dan wettelijk voorzien.
Onverschillig propageren de media dat één op de tien Belgen nooit naar de autokeuring gaat en dat niemand daartegen optreedt. Net zo min als tegen wie zonder autoverzekering rondrijdt. En waarom zou je nog misdrijven vervolgen die toch maar met een paar maand bestraft kunnen worden?
De dubbele moraal is alomtegenwoordig. Neem de politieke discussie over snelheidsbeperking van vrachtwagens van 90 naar 80 km/uur. Terwijl iedereen op de autosnelweg kan vaststellen dat bijna alle vrachtwagens 100 of meer rijden. Kan niet meer, want sinds 1 juni is een snelheidsbegrenzer verplicht. Zeker, maar vrachtwagens tussen 3,5 en 12 ton, ingeschreven voor 1 oktober 2001, zijn vrijgesteld van snelheidsbeperking. Maar de wegcode bepaalt dat een camion van meer dan 7,5 ton maar negentig mag. Met de nieuwe regeling mag die vrachtwagen, als hij voor 1 oktober 2001 werd ingeschreven, nog altijd 120 rijden. Hoe ouder, hoe sneller. Je zou je voor minder onveilig voelen.
Vrolijk afficheren de media dat in Turkije steeds meer Belgen huizen en villa's kopen met zwart geld. Steeds meer ouders vertrekken ook met vakantie voor het schooljaar om is; minder druk en minder duur. De liberale politievakbond denkt er niet anders over, getuige hun voorstel om politielui die aan het eind van hun carrière hun opgespaarde ziektedagen niet (frauduleus) opnemen een premie te geven van achtduizend euro. Minder duur dan vervangers, minder betwistbaar dan ziektecontroles.
De berichtgeving staat bol van 'liberale' permissiviteit. Normvervaging als dagelijkse kost, met de overheid als kok. Hooggeleerde raadgevers van toppolitici zetten op de buis uiteen dat aangezien de informele sociale controle grotendeels is weggevallen, er meer formele controle moet en zal komen. Nog meer camera's, reality-television wordt werkelijkheid. De pakkans vergroten. Achteraf, als het te laat is. Brave burgers toch een beetje gerust stellen.
'Links' zit gevangen in een ideologie waarmee in een globaliserende economie alleen gedweept kan worden. Mee genietend van weelde en welvaart, blijven velen de overjaarse boodschap verkondigen dat het verboden is te verbieden; waarmee ze liberale permissiviteit, regelloosheid in de hand werken.
Regels zijn er om overtreden te worden. De kunst is om niet betrapt te worden. Ontduiking rendeert, zeker op korte termijn. Rode lichten en witte lijnen gelden niet langer als verstandige afspraken, maar als remmen op directe bevrediging van een almaar expansiever en dwingender ego.
De consumptiemaatschappij vaart wel bij consumenten die niet meer stil staan bij bedelaars aan in- en uitgangen van Delhaizes en Carrefours, mensen die ook wegkijken van de derde-wereldschooiers aan de rand van onze supermarktwereld. Consumentisme heeft zo zijn prijs. Hoe oprecht ook ons verdriet, het zijn krokodillentranen. De slachtoffers die we betreuren zijn een verwaarloosbare minderheid.
