Hoe kom je er bij?
Hoe zit het psychologische proces van mensen in elkaar dat voorafgaat aan het stellen van een vraag? Dus: hoe komt een mens tot een vraag? (57-jarige vrouw op www.ikhebeenvraag.be)
Dat zou ik eerder een filosofisch dan een psychologisch proces noemen (al speelt alle denken zich natuurlijk in de hersenen of 'psyche' af). Mensen komen van jongs af aan, spontaan tot vragen. Van zodra een kind zich min of meer bewust wordt van een wereld buiten zichzelf, de buitenwereld - en dat gebeurt zeer vroeg - moet het daar al dan niet geuite vragen over stellen, problemen oplossen. Het wordt bijna voortdurend geconfronteerd met onbekende, nieuwe fenomenen, gebeurtenissen en obstakels die één of andere bevrediging bemoeilijken. Nieuwsgierigheid, bevraging, kritiek (=beschouwing) zijn noodzakelijke instrumenten voor de ont-dekking van, en de aanpassing aan de buitenwereld en ook voor de ik- of identiteitsvorming. Jonge mensen worden hierin, als het goed is, bijgestaan, geholpen, begeleid door volwassenen door opvoeding en onderwijs . Helaas worden de nieuwsgierigheid, de bevraging en de kritiek ook afgeremd, onderdrukt door buitenwereld en volwassenen. Al die vragen, al die onwetendheid, al die kritiek gaat sommigen al snel op de heupen werken. Aanpassing, integratie en volwassenwording gaan veelal gepaard met zich conformeren. Nieuwsgierigheid, bevraging en kritiek worden ingehouden, stompen af en doven in het slechtste geval uit. Maar mensen komen dus - als het goed is - vanzelf tot vragen, het is bij wijze van spreken een noodzakelijke overlevingstechniek.
(juli 2008)
