Zonder protocol | De protocollen van de wijzen van Zion
Wij joden hebben, om de macht van niet-joden te breken, alle staten ingeënt met een dodelijk gif, het liberalisme. Want wie in die utopie gelooft, wil best wat macht afstaan. De ware macht, goud, hebben wij stevig in handen; alle staten zijn schatplichtig aan ons.
We hebben overal de hand in. Via opvoeding en pers controleren we het denken van de massa. We drukken tegengestelde opinies af om de illusie van vrije meningsuiting te sterken en verwarring te zaaien. Daarom ook hebben we verschillende politieke partijen opgericht.
Door honger, hoge prijzen, luxeartikelen, prostitutie en pornografie hebben we de massa sterker dan ooit aan arbeid gekluisterd. Maar we doen ons voor als hun redders, lokken hen in onze strijdmachten - anarchisme, socialisme, communisme - die hun leiders, onze tegenstanders, omver zullen werpen.
Eeuwenlang hebben we chaos gecreëerd, machthebbers tot machtmisbruik aangezet, naties tegen elkaar in het harnas gejaagd, religieuze en raciale haat aangezwengeld, wapenwedloop en oorlogen in de hand gewerkt. We zullen tweedracht blijven zaaien, economische crisissen en ziekten veroorzaken, antisemitisme blijven opwekken om dwarsliggende joden tot de orde te roepen. Het doel heiligt de middelen. Moraal is goed voor niet-joden, dat verzwakt.
De wereldheerschappij is in zicht, al kan het ook nog een eeuw duren. Eens ons Koninkrijk gevestigd, zullen alle vrijheden en rechten worden afgebouwd. School en pers zullen niet-joden dom houden, brood en spelen de massa aan ons binden.
Ziedaar in een notendop De Protocollen van de Wijzen van Zion, het meest perfide antisemitisch geschrift, de zogenaamde notulen van toespraken eind 19de eeuw voor een geheime joodse regering, de Wijzen van Zion. In 1921 al, één jaar nadat de Protocollen in het Westen opdoken, werd sluitend aangetoond dat het hele verhaal verzonnen is om joden in een kwaad daglicht te plaatsen.
Russische, Duitse, Franse, Vlaamse en andere reactionairen en antisemieten hebben de Protocollen gebruikt als legitimatie voor jodenvervolging, pogroms en massale jodenmoord. Telkens weer luidde het dat men zich tegen het joodse wereldcomplot verdedigde. Tot op heden vindt dit valse geschrift gretig aftrek in extreemrechtse, antisemitische en Arabische kringen.
Antisemitisme uit zelfverdediging, dat is ook de stelling van Het Jodenvraagstuk, in 1934 uitgegeven door Joris Lannoo, toen lid van het Verdinaso. Dit virulent anti-joods én antisemitisch boekje werd vrij gunstig onthaald door de katholieke pers. Begin 1935 zou een tweede deel verschijnen, de eerste Nederlandse vertaling van de Protocollen, het ultieme bewijs van joodse boosaardigheid. Maar de publicatie van deze tekst, die Lannoo sinds 1933 in handen had, liet op zich wachten. Eind 1940 werd het eerste deel heruitgegeven, het jaar daarop volgden de Protocollen en een bundeling van beide teksten.
In het eerste deel, Jodendom en christelijke naastenliefde, betoogt de anonieme auteur (waarschijnlijk een Nederlandse jezuïet) dat het jodenvraagstuk oplossen door "uiterste maatregelen", zoals die genomen door Hitler, géén gebrek aan naastenliefde inhoudt. Defensief antisemitisme is gerechtvaardigd en noodzakelijk omdat de joden op wereldheerschappij uit zijn.
Racisme is onchristelijk, maar men moet "een open oog hebben voor de soms gevaarlijke eigenaardigheden een bepaald ras eigen". Joden zijn en blijven kinderen van de duivel, hun cultuur bestaat uit niets dan "aardse genietingen, drang naar goud en alle bezit en bandeloze heerszucht ... ten koste van alles wat niet tot hun ras behoort". Dat wordt 'bewezen' door een chronologische opsomming van de vele anti-joodse maatregelen die de Kerk heeft uitgevaardigd. Nooit heeft ze "de Joden geduld als gelijken, als gewone burgers"! Joden werden vervolgd en vermoord. Dat laatste kan niet goedgekeurd worden maar is wel begrijpelijk, zeker als men bedenkt dat joden christenbloed aftappen, vele christenkinderen hebben gefolterd en gedood. Gelukkig opent Mein Kampf nu eenieders ogen "voor het onmiskenbaar gevaar, dat van den kant van het Jodendom dreigt".
Het Jodenvraagstuk is meer dan een ongelukkige publicatie of misstap. Joris Lannoo stond achter de inhoud, geloofde in de Protocollen, publiceerde ze in volle oorlog en hield ze de hele bezetting door op zijn fondslijst. Aangezien hij de publicatie jarenlang uitstelde (mogelijk omwille van de toenemende afkeuring in katholieke kringen van de jodenvervolging in Duitsland), moet hij ook geweten hebben dat er stront aan de knikker was.
De uitgeverij heeft dit alles lange tijd toegedekt. De verschillende edities van Het Jodenvraagstuk en de briefwisseling erover waren zogenaamd uit het archief verdwenen. Pas toen Romain Vanlandschoot, biograaf van Joris Lannoo, met het oog op een referaat midden dit jaar, op meer openheid aandrong, doken enkele archiefstukken op.
